bohaterowie wesela i ich pierwowzory

Poszczególni bohaterowie charakteryzowani są bardzo powierzchownie, często nie znamy nawet ich imion. Pisarz nie dąży do ukazania jednostkowych charakterów, ale do dania ogólnego obrazu społeczeństwa. Najistotniejszą cechą mieszkańców Atomic jest niedojrzałość do technologicznych nowinek, z których korzystają na każdym kroku. "Wesele" to dramat modernistyczny, pochodzący z epoki Młodej Polski. Stanisław Wyspiański przy pomocy wydarzenia, jakim było wesele jego przyjaciela - Lucjana Rydla z chłopską córką pochodzącą ze wsi Bronowice - Jadwigą Mikołajczakówną, stworzył na jego tle utwór, w którym podjął do rozważenia istotną kwestię szansy na porozumienie między dwiema warstwami społecznymi Kto Jest Kim W Weselu. Kto jest kim w weselu. Możesz więc tańczyć niezależnie od płci i. O tym, kto kim jest… WielkieSłowa.pl Najlepsze cytaty w Internecie from www.wielkieslowa.pl Pan młody w „weselu” jest. Portret artysty w weselu s. Kto jest kim w weselu 0 16 fiszek snazzy520. Source: www.wielkieslowa.pl B y kto jest kim […] Akt pierwszy, nazywany realistycznym: W Bronowicach odbywa się wesele. Dziennikarz konwersuje z Czepcem, następnie z Zosią. Radczyni ucina pogawędkę z Kliminą. Pan Młody okazuje miłość Kirłowie- małżeństwo ze sporym szesnastoletnim stażem, ale wiele ich dzieli. W ich układzie w przeciwieństwie do Korczyńskich to mąż jest na utrzymaniu zapobiegliwej żony. Bolesław Kirło- utracjusz, chce uchodzić za duszę towarzystwa, dlatego pozuje na światowca i dowcipnisia, co słabo mu wychodzi. W swoim domu jest gościem i naskah drama sunda 7 orang tentang kehidupan remaja. Gospodarz – Włodzimierz Tetmajer Tetmajer był młodopolskim malarzem, pochodził z rodziny inteligenckiej. W 1890 roku ożenił się z chłopką, Anną Mikołajczykówną. Związek ów uchodził za mezalians, którego początkowo nie akceptowała ani rodzina, ani środowisko malarza. Małżeństwo było jednak udane, a Tetmajerowie z czasem dorobili się własnego dworu i cieszyli się szacunkiem. W dramacie Gospodarz jest wcieleniem polskości, oddaje jednak nieopatrznie złoty róg Jaśkowi. Gospodyni – Anna Tetmajerowa Anna Tetmajerowa, z domu Mikołajczykówna, z pochodzenia chłopka, wyszła za Włodzimierza Tetmajera w 1890 roku. W dramacie wzór matki i żony, każe schować podkowę. Pan Młody – Lucjan Rydel Lucjan Rydel był młodopolskim poetą. W 1900 roku ożenił się z Jadwigą Mikołajczykówną, siostrą Anny Tetmajerowej. Wesele odbyło się w dworku Tetmajerów, w podkrakowskich Bronowicach. Pan Młody w „Weselu” jest sportretowany ironicznie, popełnia liczne gafy, np. zdejmuje buty, chcąc zaakcentować swoją chłopskość. Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna Mikołajczykówna w 1890 roku wyszła za Lucjana Rydla. Panna Młoda w „Weselu” została sportretowana jako typowa chłopka, pewna siebie, temperamentna. Upomina męża co do obyczajów obowiązujących na wsi. Poeta – Kazimierz Tetmajer Kazimierz Tetmajer, przyrodni brat Włodzimierza, był słynnym młodopolskim poetą, a także autorem dramatów i powieści. W „Weselu” podkreśla się skłonność Poety do romansów i jego dekadencką naturę. Dziennikarz – Rudolf Starzewski Rudolf Starzewski był redaktorem krakowskiego „Czasu”. W dramacie Dziennikarz to człowiek inteligentny, o artystycznej naturze, ale jednocześnie zachowawczy i pogrążony w apatii. Radczyni – Antonina Domańska Antonina Domańska była żoną profesora UJ, a także pisarką. Ciotka Lucjana Rydla w dramacie prezentuje niechęć do młodopolskiej chłopomanii. Rachela – Pepa Singer Pepa Singer była córką bronowickiego karczmarza, Żydówką. W dramacie Rachela jest postacią fascynującą i tajemniczą, poetką i znawczynią sztuki. Czepiec – Błażej Czepiec Czepiec był wujem Panny Młodej. W Bronowicach był pisarzem gminnym. Podczas wesela wszczyna bójkę i upija się. Jest krytykiem mieszczańskich wad, ale jednocześnie patriotą. Marysia – Marysia Mikołajczykówna Marysia była siostrą Panny Młodej, jej narzeczony (malarz Ludwik de Levaux) zmarł za granicą na gruźlicę. Marysia wyszła potem za Wojtusia, który również zmarł. W dramacie ukazuje się jej dawny ukochany. Nos – Tadeusz Nosowski lub Stanisław Czajkowski W dramacie przedstawiciel krakowskiej cyganerii, wcielenie przybyszewszczyzny. Jego cechy charakterystyczne to zamiłowanie do alkoholu i dekadenckiego sposobu myślenia. Jasiek – brat Panny Młodej Był drużbą na ślubie Lucjana Rydla z Jadwigą. W dramacie gubi złoty róg, gdy schyla się po czapkę z pawich piór. Rozwiń więcej W tym przypadku nie jest jednak istotna kwestia pierwowzoru, ponieważ postać ta uosabia tzw. „przybyszewszczyznę”, czyli krakowską cyganerię skupioną wokół osoby Stanisława Przybyszewskiego. W dramacie: Nos jest permanentnie pijany, co jest charakterystyczne dla stylu bycia Przybyszewskiego i jego towarzystwa. Nos wspomina Chopina, ulubionego kompozytora dekadenta. Jasiek Pierwowzór: Jan Mikołajczyk - brat Panny Młodej i weselny drużba, często widzimy go w scenach tanecznych w otoczeniu dziewczyn zarówno z Krakowa jak i Bronowic. W dramacie: Jeden z wiejskich młodzieńców. Lubił podrywać dziewczyny. Bohater zgubił powierzony mu słoty róg. Schylał się wówczas po czapkę z piórami. To postać tragiczna. Ojciec Pierwowzór: Jacek Mikołajczyk – W dramacie Ojciec Panny Młodej, Gospodyni, Jaśka, Kuby i Marysi. Jest postacią cieszącą się estymą we wsi. Klimina Naprawdę była starościną na weselu. W dramacie jest przyjaciółką Gospodyni. Żyd Nazywany przez niektórych bohaterów Mośkiem (pierwowzór tej postaci to Hersz Singer). Jest karczmarzem w Bronowicach. Na wesele przybył w interesach, a nie dla zabawy. Zosia, Maryna i Haneczka Czyli Zofia i Maria Pareńskie oraz Hanna Rydlówna. Pierwsze dwie dziewczyny to córki Elizy Pareńskiej, a Hanna to młodsza siostra Lucjana Rydla. U pozostałych bohaterów różnica między pierwowzorem a przedstawieniem w dramacie nie ma większego znaczenia, a postaci te służą głównie do ubarwienia 1 2 Głównym przedstawicielem chłopów w Weselu jest:a) Gospodarzb) Czepiecc) Dziadd) JasiekKazimierz Przerwa-Tetmajer to przedstawiciel:a) moralizmub) naturalizmuc) dekadentyzmud) eklektyzmuPepa Singer - pierwowzór Raheli - miała w momencie uroczystości weselnych:a) 12 latb) 14 latc) 16 latd) 18 lat W Weselu przeplata się kilka technik pisarskich i prądów artystycznych: – impresjonizm– świadczą o nim didaskalia, które podkreślają opis dekoracji, gdzie autor zwraca uwagę na kolory, światło, dźwięk; budują nastrój – realizm– bohaterowie mają swoje pierwowzory, którymi są znajomi autora (akt I), np. Gospodarz- Włodzimierz Tetmajer – symbolizm– przedmiotu, postaci, sceny; na scenie pojawiają się goście z zaświatów- osoby dramatu (akt II i III ) – nastrojowość i teatralność tekstu- plastyczne operowanie barwą, światłem i mrokiem, zrytmizowanym ruchem postaci, muzyką – Indywidualizacja wypowiedzi, wielość ich stylów, uwidacznianie kontrastów (Radczyni- Klimina, Poeta- Czepiec) – gwarowa stylizacja – naturalizm– szczegółowe przedstawienie wyglądu i zachowania poszczególnych bohaterów * Typy dramatu w Weselu – dramat realistyczny (akt I- ukazanie stosunków wsi i miasta) – dramat symboliczno-fantastyczny (akt II i III- pojawienie się osób dramatu- zjaw) – dramat narodowy- (akt III- problem nowego powstania). Strony: 1 2 Postaci W środowisku ludzi teatru często uważa się, że doskonale dobrany zespół teatralny to taki, który potrafi zagrać Wesele. Chodzi tu o dobór wykonawców różnych pod względem wieku, charakteru, temperamentu itp. Lesław Eustachiewicz mówi o „instynkcie dramaturgicznym”, jaki podyktował Wyspiańskiemu taką panoramę figur scenicznych, że są w nich reprezentowane wszystkie generacje (od Isi do Dziada), cała skala wyrazu, od komizmu (Klimina, Kasia, Kasper) przez liryczny ton (Rachela, Marysia) do tragizmu (osoby dramatu), różnorodność sytuacji środowiskowych (od Czepca do Dziennikarza) i charakterologicznych (wykwintniś Poeta obok stylizującego się na rubaszność Pana Młodego i sceptycznego intelektualisty Dziennikarza) czy wreszcie różny sposób formowania protagonistów nocnego seansu zjaw (balladowe Widmo obok dantejskiego Hetmana, ożywiony obraz Stańczyka i Wernyhory obok wyłonionego z koszmaru baśni ludowej Upiora).6 Wielokrotnie podejmowano próby kojarzenia postaci weselników z autentycznymi uczestnikami biesiadnego spotkania w Bronowicach w 1900 r. Próbowano także odnajdywać powiązania pomiędzy „osobami dramatu” Wyspiańskiego a znanymi z historii, literatury i sztuki bohaterami, którzy mogli być inspiracją dla autora. Wokół Wesela powstało wiele opinii i domysłów, a także rzetelnie udokumentowanych twierdzeń sytuujących utwór w historii kultury, a zwłaszcza literatury. Wśród licznych wypowiedzi o dramacie Wyspiańskiego istotne znaczenie mają uwagi o postaciach. Bohaterowie Wesela zostali podzieleni na dwie grupy: „osoby” i „osoby dramatu”. W pierwszej autor umieścił realne postaci uczestników uczty weselnej, w drugiej – te, które przybywają sprowokowane zaproszeniem kierowanym do Chochoła, a więc duchy znanych bohaterów historycznych i osoby niegdyś bliskiej Marysi, a także tajemniczy goście o bardzo szczególnych funkcjach: Wernyhora i Chochoł – dwa bieguny stosunku do czynu zbrojnego w imię odzyskania niepodległości. Osoby Zalążkiem utworu była scena Gospodarza z Pierwowzorem postaci Gospodarza był Włodzimierz Tetmajer (1862-1923), malarz i poeta, później także działacz polityczny, pochodzący z rodziny o wielkich tradycjach On – jako Gospodarz, a więc ktoś pierwszoplanowy, zdolny do zorganizowania pracy i zabawy, umiejący kierować ludźmi, a także jako dziedzic wspaniałych narodowych tradycji – zostaje wybrany przez Wernyhorę do wypełnienia misji wielkiej rangi. Od dojrzałości i odpowiedzialności Gospodarza zależą tu – ni mniej, ni więcej – losy narodu. Gospodarz w Weselu jest łącznikiem między wyobraźnią a doświadczeniem dwóch światów społecznych: inteligencji pochodzenia szlacheckiego i chłopów. Z pierwszymi wiąże go pochodzenie i młodość, z drugimi wiek męski i aktualny tryb Choć w duszy romantyk, skłonny do uniesień, a nawet obłędu (wrażenia wywołane wizytą Wernyhory), Gospodarz patrzy na świat oczyma realisty – oddaje bieg wypadków w ręce młodszego pokolenia, nie bacząc na potencjalne konsekwencje tej decyzji. Gospodyni w konfrontacji z mężem jawi się jako osoba trzeźwo myśląca, dbająca o interesy rodziny (chowa złotą podkowę jako zabezpieczenie rodzinnego szczęścia), nie ulegająca nastrojom. Zachowanie męża ocenia w kontekście weselnej sytuacji jako wynik upojenia alkoholowego. Odnosząc postać Gospodyni do realiów związanych z autentycznym weselem historycy literatury dopatrują się w niej rysów Anny z Mikołajczyków Tetmajerowej. Państwo młodzi to, jak już wspomnieliśmy, postaci wzorowane na osobach autentycznych nowożeńców. Pan Młody – Lucjan Rydel (1870-1918), poeta i dramaturg – został tu przedstawiony z tendencją do przejaskrawienia jego słabostek, rysów komicznych. Jego skłonność do chłopstwa i ludowości jest tu pokazana jako obłudna maska, chociaż trzeba dodać, że Pan Młody sam w nią wierzy. Stara się naśladować Gospodarza, jest jakby przedłużeniem jego postaci. Lucjan Rydel oburzał się na Wyspiańskiego z powodu takiego ujęcia jego osoby, ale bardziej dotkliwie odczuł sposób przedstawienia jego żony. Panna Młoda – Jadwiga Mikołajczykówna, najmłodsza siostra Anny Tetmajerowej – odbiega od rzeczywistego pierwowzoru. Wbrew rysunkowi postaci zaproponowanemu przez autora dramatu, była ona subtelną, drobną, „oświeconą” i przepojoną duchem patriotyzmu bogatą wieśniaczką, nie zaś naiwną, ale pełną temperamentu, rezolutną, hożą dziewuchą. Prapremierowa kreacja Wandy Siemaszkowej jeszcze bardziej utrwaliła taki sposób interpretowania postaci. Sposób myślenia i wyrażania się Panny Młodej świadczy o braku wykształcenia i obycia towarzyskiego, a także o tupecie, który być może zwycięży w konkurencji ze skłonnością Pana Młodego do „bujania w obłokach”. Krytyce poddał autor osobę Poety. Jest on „zblazowanym poszukiwaczem wciąż nowych wrażeń”10, bawidamkiem skłonnym do niezobowiązującego flirtu, postacią śmieszną, a nawet żałosną w konfrontacji z chłopskim podejściem do życia. Kazimierz Tetmajer (1865-1940), przyrodni brat Włodzimierza (Gospodarza), ulegający młodopolskiej skłonności do dekadentyzmu – to pierwowzór Poety. Dziennikarz – Rudolf Starzewski (1870-1920), z którym Wyspiański zetknął się podczas studiów, współpracownik konserwatywnego dziennika krakowskiego „Czas” – jest postacią zdolną do właściwej oceny sytuacji narodowej. Posiada dużą wiedzę i intuicję, cechuje się inteligencją i analityczną oceną rzeczywistości. Ulega poczuciu niemocy, świadomość tragizmu losów narodu niezdolnego do działania odbiera mu aktywność, wpędza w apatię. Każda z licznego grona postaci zaludniających karty Wesela ma uzasadnienie w całości dzieła, każda jest potrzebna. Nie sposób w tak skrótowym ujęciu przedstawić ich wszystkich dokładnie, dlatego postaramy się zasygnalizować jedynie w migawkowym błysku ich najbardziej charakterystyczne rysy i funkcje. Marysia, siostra Panny Młodej, po śmierci zakochanego w niej malarza, Ludwika de Laveaux, pozostała w środowisku wiejskim. Żyje w poczuciu utraty szansy na lepszy los. Wojtek, mąż Marysi, służy do wyeksponowania postaci żony, żyjącej wspomnieniem dawnego kochanka. Jasiek – drużba, energiczny wiejski chłopak, na polecenie Gospodarza podejmuje ważne zadanie, do którego nie jest zdolny i przygotowany. Osamotniony w ostatniej scenie, dźwiga świadomość zmarnowanej szansy, własnej winy za ten stan rzeczy. Nie potrafi jednak zmienić przerastających go wypadków. Kasper – drugi drużba realizuje się przede wszystkim we flircie, pod tym względem jest bardziej doświadczony od Jaśka. Grono młodzieży skupionej na weselnych uciechach uzupełniają: Staszek i Kuba – wiejscy chłopcy, Zosia, Haneczka i Maryna – panny z miasta oraz Isia – najmłodsza bohaterka, rezolutne dziecko obarczone domowymi obowiązkami, odważne (nie boi się Chochoła) i sprytne. Do tego grona można też zaliczyć biednego wiejskiego grajka – Muzykanta. Większość postaci Wyspiański łączy w pary. Jedną z nich stanowi Radczyni i Klimina. Pierwsza przybyła z Krakowa (profesorowa Antonina Domańska, autorka książek dla dzieci, ciotka L. Rydla) i – choć stara się ukryć swoje poczucie wyższości nad bronowicką społecznością – daje się poznać jako osoba ograniczona, niesympatyczna, obłudna, ignorantka w sprawach znanych nawet mieszczuchom, jak pora siewu. Klimina, mimo braku ogłady, dominuje nad Radczynią inteligencją i „chłopskim rozumem”. Czepiec – wójt (naprawdę pisarz gminny Błażej Czepiec), uosabia buntowniczą, chłopską naturę. Stara się w pewnym momencie przejąć sprawy w swoje ręce i zastąpić niezdolnego do działania Gospodarza. Czepcowa jest tylko uzupełnieniem pary, pozostaje w cieniu męża. Uczestnikiem weselnej uczty jest także Żyd (Hersz Singer, karczmarz z Bronowic), który nad interesy przedkłada uczucie do córki, wykształconej, rozpoetyzowanej, wrażliwej. Rachel przeczuwa, że nastąpi szczególny moment. Ona prowokuje zaproszenie Chochoła do izby. Jej poetycka dusza lgnie do chłopów, ulega stylowi epoki. Nos jest swoistą satyrą na „przybyszewszczyznę” i młodopolski styl życia. Chętnie ulega pokusie używania alkoholu. Paradoksalnie – w stanie upojenia zdolny do „trzeźwego” widzenia spraw społecznych. Ksiądz jawi się jako „człowiek interesu”, rozpijający przy tym wieśniaków, zachowując pozory niewinności. Chciwy i dosadny w ocenie trzeźwości społeczeństwa zupełnie odbiega od stereotypu skromnego i pobożnego sługi Bożego. Ojciec jest postacią marginalną, raczej tylko obserwatorem zdarzeń. Dziad przechowuje w pamięci wypadki rzezi galicyjskiej, teraz – nędzarz i popychadło – nie angażuje się w sprawy społeczne. Postaci realnych gości weselnych dzielą się zasadniczo na reprezentantów odmiennych środowisk: miejskiego i wiejskiego. Pierwowzory bohaterów Wesela są tu przedstawione w literackich modyfikacjach. Wyspiański nie dążył do wiernego pokazania uczestników wesela Rydla, ale stworzył na ich podstawie osoby potrzebne mu do prezentacji zaplanowanych idei i postaw. W skrócie Zyskaj dostęp do setek lekcji przygotowanych przez ekspertów! Wszystkie lekcje, fiszki, quizy, filmy i animacje są dostępne po zakupieniu subskrypcji. W tej lekcji: Wesele – postacie,chłopi i inteligencja w Weselu,Wesele – charakterystyka bohaterów. 7-dniowy dostęp Wypróbuj bezpłatnie portal Dostęp do 9 przedmiotów 7 dni zupełnie za darmo! Tylko dla nowych użytkowników Bez podawania danych karty lub Kup dostęp do Miesięczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Płatność co miesiąc Zrezygnuj kiedy chcesz! 19,90Płatne co miesiąc Zrezygnuj w dowolnym momencie Kontynuuj RABAT 15% Roczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Korzystny rabat Jednorazowa płatność Korzystasz bez ograniczeń przez cały rok! 84,15 7,01 zł / miesiąc Jednorazowa płatność Kontynuuj lub kup dostęp przedmiotowy Dostęp do 1 przedmiotu na rok Nie lubisz kupować kota w worku? Sprawdź, jak wyglądają lekcje na Dla Ucznia Sprawdź się Filmy do tego tematu Materiały dodatkowe cyganeria artystyczna zjawisko socjologiczne XIX wieku; nieformalne, choć wyraźnie wyodrębnione ugrupowania artystów; na ziemiach polskich cyganeria skupiła się w Krakowie wokół postaci Stanisława Przybyszewskiego; artyści manifestowali swoją odrębność strojem (np. czarna peleryna), sposobem zachowania łamiącym reguły społeczne, moralne; stawali w opozycji do ustabilizowanego mieszczańskiego życia; nie mieli stałych dochodów, nadużywali alkoholu, większość czasu spędzali w różnych lokalach, kawiarniach (np. Jama Michalikowa w Krakowie, kawiarnia Schmidta, Paon)Stanisław Przybyszewski (1868–1927); dramaturg, pisarz, poeta, członek bohemy, dekadent; od 1889 r. przebywał w Berlinie (zapisał się na studia architektoniczne i medyczne, ale ich nie ukończył – za kontakty z ruchem robotniczym został wydalony z uczelni); obracał się w kręgach artystycznych (poznał Edvarda Muncha); w Berlinie pracował dorywczo, pisał ( eseje inspirowane myślą Nietzschego), był współzałożycielem czasopisma berlińskiej bohemy „Pan”; związał się z Martą Foerder – miał z nią troje dzieci, lecz nie interesował się ich losem (odrzucona kobieta popełniła samobójstwo, będąc w czwartej ciąży); w 1893 r. poślubił Dagny Juel, norweską pianistkę, z którą miał dwoje dzieci; Przybyszewski wdawał się w liczne romanse – dla niego Jadwiga Kasprowiczowa rozwiodła się z mężem; wokół Przybyszewskich skupiało się życie artystyczne; w 1898 r. objął redakcję krakowskiego „Życia” i stał się kluczową postacią Młodej Polski; w 1906 r. z Jadwigą przeniósł się do Monachium; po wojnie mieszkał kolejno w Toruniu, Zakopanem, Bydgoszczy, Gdańsku, ostatecznie otrzymał propozycję pracy z kancelarii prezydenta Stanisława Wojciechowskiego i zamieszkał w Warszawie; aby się utrzymać, jeździł po Polsce z odczytami o literaturze; pod koniec życia wrócił w rejony rodzinne na Kujawy; nawrócił się też na katolicyzm; twórczość, a przede wszystkim osobowość Przybyszewskiego uczyniły z niego legendę już za życiaTadeusz Boy-Żeleński (1874–1941); tłumacz, pisarz, poeta, satyryk, działacz społeczny; studiował medycynę, ale prowadził też hulaszczy tryb życia (hazard, alkohol); popadł w długi, które chciał spłacić wojskowym stypendium (musiał je potem odsłużyć w armii austro-węgierskiej, ale przez symulowanie choroby psychicznej został zwolniony ze służby); nieodłączny towarzysz Przybyszewskiego, zakochany w jego żonie; pracował jako lekarz w Szpitalu św. Ludwika w Krakowie; kiedy pojechał na stypendium do Paryża, zafascynował się francuską literaturą (dokonał licznych jej przekładów); po powrocie w 1906 r. pisał teksty do literackiego kabaretu „Zielony Balonik”; w 1919 r. zrezygnował z pracy lekarza i przyjął stanowisko recenzenta w krakowskim „Czasie”; od 1922 r. mieszkał w Warszawie, gdzie był kierownikiem literackim w Teatrze Polskim, a także w latach 30. kierował kliniką promującą świadome macierzyństwo; po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa; popierał agresję radziecką na Polskę (jego zdaniem przyniosła kres zacofanej Polsce szlacheckiej); został zamordowany przez Niemców wraz z grupą lwowskich profesorów

bohaterowie wesela i ich pierwowzory