balkon w bloku z wielkiej płyty

Dekoracja balkonu w bloku. Balkon w bloku z wielkiej płyty można zamienić w urokliwy, klimatyczny tarasik. Wystarczy kilka drobiazgów i dekoracji, by tak się stało, a na pewno nie może na nim zabraknąć odpowiedniego oświetlenia. Wystarczą wolno stojące lampy na baterie lub też lampiony czy świece. Największą karierę zrobiły w Polsce, Rosji oraz innych krajach bloku wschodniego. Chociaż konstrukcja loggii uległa uproszczeniu, ich funkcja pozostała niezmieniona. Balkony w formie wnęki miały oferować przestrzeń do wypoczynku, doświetlić mieszkania, a przede wszystkim urozmaicić nudną bryłę bloków z tzw. wielkiej płyty. Aranżacja mieszkania w bloku z wielkiej płyty. Miks kolorów i stylów. Chorzowskie, trzypokojowe mieszkanie w bloku z wielkiej płyty pani Grażyna odziedziczyła po rodzicach. Wahała się, czy go nie sprzedać i nie kupić czegoś na nowoczesnym osiedlu. Zdecydowała ściana zieleni za oknem. Blok przylega do przepięknego parku. Metamorfoza balkonu w bloku z wielkiej płyty – etap pierwszy -- Ola i Marcin marzyli o stylowym balkonie Balkon w bloku z wielkiej płyty odnowili za 1500 zł – 4 m² Oli i Marcina [PRZED I PO] Wokół domu Porady **Balkon w bloku z wielkiej płyty** to prawdziwe aranżacyjne wyzwanie, zwłaszcza kiedy mierzy **4 m² Jak się okazuje Remont łazienki w bloku to czynność, którą należy wykonać nie tylko zgodnie z obowiązującymi przepisami, ale również w zgodzie z sąsiadami. Istotne jest bowiem to, że zastosowane rozwiązania muszą być dopasowane do specyfiki danego budynku, a sam remont przeprowadzony w taki sposób, by nie narazić się innymi mieszkańcom naskah drama sunda 7 orang tentang kehidupan remaja. Bloki z wielkiej płyty są niemal w każdym polskim mieście. Czym się charakteryzuje takie budownictwo? Jakie czynniki środowiskowe negatywnie wpływają na konstrukcje budynków wielkopłytowych? W jaki sposób łączono elementy konstrukcyjne? Mieszkalne budynki wykonane w technologii wielkopłytowej są i będą trwałym elementem architektonicznym naszych miast. Bez względu na odczucia wizualne, niedostosowanie wielkości mieszkań do obecnych oczekiwań ludzie chcą i będą w nich mieszkać. Mieszkania w blokach z wielkiej płyty mają swoje zalety. Jest to przede wszystkim rozbudowana infrastruktura (komunikacja, parkingi, sklepy, usługi, szkoły, kościoły), dużo zieleni, bliskość centrów miast. Z tego powodu mieszkania w takich budynkach sprzedają się dobrze na rynku wtórnym. Oprócz aspektu społecznego ważny jest aspekt techniczny – utrzymanie budynków w należytym stanie technicznym, zapewniającym bezpieczeństwo i komfort użytkowania. Fot. (emar) Bloki z wielkiej płyty – bezpieczeństwo konstrukcji Artykuł dotyczy problemów bezpieczeństwa, a szczególnie bezpieczeństwa konstrukcji. Mieszkańcy budynku chcą mieć świadomość, że nie zagraża im katastrofa budowlana. W świadomości medialnej ugruntowane jest przekonanie, że budynki wielkopłytowe były projektowane i wykonywane jako tymczasowe. Dane Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego i inne [1,2] nie potwierdzają, aby do serii katastrof mogło dojść w nieodległej przyszłości. Należy uwzględnić fakt, że budynki wielkopłytowe wykonano głównie według kilku szczegółowo opracowanych technologii. Prefabrykaty do ich budowy były produkowane w kilkudziesięciu wytwórniach w całej Polsce. Montaż prefabrykatów na budowach często prowadzony był przez niedostatecznie przeszkolonych pracowników, pod niewystarczającym nadzorem. Mówiąc o problemie bezpieczeństwa, należy pamiętać, że nie dotyczy on systemów budownictwa czy poszczególnych osiedli, ale jedynie poszczególnych budynków. Jeden budynek mógł być zmontowany starannie, z zachowaniem zasad technicznych, a sąsiedni montowała ekipa nieprzestrzegająca procedur. Tak więc dwa sąsiednie budynki o takiej samej konstrukcji i wyglądzie zewnętrznym mogą mieć różną jakość wykonania, a więc i różną ocenę bezpieczeństwa trwałości. W 2013 r. Instytut Techniki Budowlanej podjął prace badawcze dotyczące stanu złączy konstrukcyjnych budynków. W 2016 r., pod kierownictwem autora niniejszego artykułu, wykonano szczegółowe badania obejmujące ponad 300 odkrywek w budynkach trzech podstawowych systemów, tj. OWT, W-70/Wk-70 oraz Szczecin, w trzech miastach, na różnych osiedlach. W następnych latach Instytut kontynuował badania budynków. Polecamy: Wielka płyta jest bezpieczna Krótka charakterystyka systemów budownictwa wielkopłytowego Budownictwo wielkopłytowe jest częścią budownictwa prefabrykowanego. Prefabrykaty wykonane w stałych lub poligonowych wytwórniach były transportowane na place budów i tam montowane, ustawiane i łączone. Prefabrykaty i ich łączenia są podstawowym elementem konstrukcyjnym tych budynków. Wielkość prefabrykatów była ograniczona możliwościami transportowymi (skrajnie dróg oraz nośność dźwigów budowlanych). Przyjęto, że elementy mogą mieć maksymalne wymiary 3 x 6 m. Do podstawowych prefabrykowanych elementów budownictwa zalicza się: Ściany nośne wykonywano jako betonowe, zbrojone w niewielkim stopniu przede wszystkim dla ochrony przed ich pękaniem w czasie transportu i montażu. Fragmenty ścian, głównie nadproży, wykonywano jako żelbetowe. Grubość typowych ścian wewnętrznych nośnych wynosiła 14 lub 15 cm. Ściany zewnętrzne nośne trójwarstwowe miały warstwę nośną o grubości 14 lub 15 cm. Obrzeża pionowe ścian kształtowano w taki sposób, aby możliwe było wykonanie połączeń, np. łącznikami stalowymi oraz betonem (złącza dyblowe). Stropy wykonywano zazwyczaj jako kanałowe lub pełne żelbetowe, zbrojone jednokierunkowo, o grubości 14-22 cm. Rozpiętość stropów nie przekraczała 6 m. Prefabrykaty wykonane zazwyczaj poprawnie w wytwórniach po ich ustawieniu w budynku powinny być odpowiednio połączone (scalone). Działania te odbywały się na budowie podczas różnych warunków atmosferycznych (pory roku, warunki pogodowe) przez ekipy montażystów dysponujących dość prymitywnym sprzętem. Uwzględniając te czynniki, projektanci systemów opracowali tzw. tarcze stropowe i tarcze pionowe (ścienne) [3]. Polegało to na takim doborze rozwiązań konstrukcyjnych i materiałowych, aby wszystkie stropy w obrębie każdej kondygnacji budynku stanowiły jedną sztywną, monolityczną powierzchnię. Tarcze powinny przenosić obciążenia tzw. wyjątkowe – np. wybuch gazu i uszkodzenia fragmentu budynku. Poszczególne systemy konstrukcyjne miały odmiennie zaprojektowane złącza, ale wymóg sztywnych tarczy był w każdym systemie zachowany. Oddziaływania środowiskowe na bloki z wielkiej płyty Konstrukcje budynków wykonano jako betonowe (w tym z keramzytobetonu) oraz żelbetowe. Warunki środowiskowe eksploatacji i klasy ekspozycji budynków i ich elementów (XC1 itp.) określa się obecnie wg normy PN-EN 206-1. Stropy XC i ściany wewnętrzne XC korozja spowodowana karbonatyzacją w środowisku suchym (XC1) lub umiarkowanie wilgotnym (XC3). Ściany nośne piwnic XC – korozja spowodowana karbonatyzacją; XF agresywne oddziaływanie zamrażania/odmrażania (przy cokołach w obecności środków odladzających). Ściany zewnętrzne keramzytobetonowe (systemu Szczecin) XC (od wewnątrz) i XF – oddziaływanie zamrażania i odmrażania na zewnątrz bez środków odladzających. Ściany trójwarstwowe – problem oceny narażeń jest skomplikowany ze względu na różnorodność rozwiązań materiałowych. Warstwy zewnętrzne betonu ścian osłonowych są narażone na oddziaływanie środowiska XF (zamrażanie/odmrażanie bez środków odladzających), a warstwy wewnętrzne (konstrukcyjne) – środowisko XC (korozja spowodowana karbonatyzacją). Natomiast metalowe elementy mocujące – wieszaki, szpilki – są eksploatowane w środowisku wełny mineralnej lub styropianu, niezabezpieczających przed korozją. Oddziaływania należy rozpatrywać indywidualnie (w zależności od gatunku stali, odpuszczania i trawienia powierzchni, sposobu profilowania). Złącza wewnętrzne elementów konstrukcyjnych – XC1 i XC3 – analogicznie jak stropów i ścian wewnętrznych, a zewnętrzne jako XC i XF. Złącza konstrukcyjne Miejscami „wrażliwymi” budynków wielkopłytowych są głównie złącza między prefabrykatami. Złącza występują w tarczach stropowych (złącza poziome – wieńce) i ściennych (złącza pionowe). Szczególnie istotną rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa konstrukcji stropów ma zbrojenie podporowe, zakotwienie w wieńcach lub przechodzące z jednego przęsła stropu na drugie. Wieńce i zbrojenie podporowe łączą prefabrykowane płyty w tarcze stropowe i ścienne, a także łączą te tarcze w przestrzenny ustrój budynku [3]. W różnych systemach konstrukcyjnych stosowano odmienne rodzaje złączy. Sposób wzajemnego łączenia prefabrykowanych płyt stropowych był różny, jednak podstawowym połączeniem tarczy stropowej był wieniec żelbetowy. W systemie OWT podstawowym sposobem łączenia płyt stropowych było spawanie. W ścianach nośnych budynków zaprojektowano tzw. wieńce ukryte – w postaci ściągów stalowych umieszczonych poziomo w górnych krawędziach ścian, połączonych (zespawanych) z markami stalowymi w narożach prefabrykatów. Do marek zabetonowanych w narożach płyt lub wystających prętów spawano blachy łączące ściany i stropy. Połączenie płyt stropowych w tarczę wykonywano przez spawanie z zastosowaniem prętów i blach łączących, a złącza pionowe ścian konstrukcyjnych – z betonu jako monolityczne dyblowe, utworzone przez zabetonowanie wraz z ułożoną w nich spiralą z drutu Ø 2 mm lub Ø 3 mm. Płyty balkonów prefabrykowanych łączono ze stropami za pomocą przyspawanych nakładek stalowych. W systemie Szczecin złącza poziome wykonywano przez łączenie płyt stropowych. Na krawędziach podpartych stropów odbywało się to przez zabetonowanie odpowiednio wyprofilowanego gniazda. Stosowano łączniki klamrowe, mocując je do wystających ze stropów pętli stanowiących fragmenty zbrojenia płyt. Na krawędziach niepodpartych płyty łączono poprzez dyble z betonu/ zaprawy. Złącza pionowe stanowiły wypełnione betonem przestrzenie styku płyt ściennych (wewnętrznych i zewnętrznych). Ściany na krawędziach miały wycięcia w trzech miejscach (góra, dół, środek), w których umieszczano wystające ze ścian pętle. Pętle sąsiednich ścian łączono łącznikami z prętów Ø 12 mm, o kształcie litery U. Balkony mocowano do płyt stropowych, stosując połączenia na śruby. Miejsca połączeń były wypełniane betonem. W systemie W-70 i Wk-70 złącza poziome projektowano jako żelbetowe wieńce. Z czołowych obrzeży płyt stropowych wychodziły pętle stalowe. Pętle między sąsiednimi płytami łączono klamrami. Układano również pręty stalowego zbrojenia wzdłuż przestrzeni utworzonej między czołami płyt. Po wypełnieniu betonem stanowiło to wieniec łączący płyty w tarczę stropową, a jednocześnie umożliwiało montaż ściennych płyt pionowych. Jako zbrojenie stosowano również pręty w kształcie litery V, stanowiące strzemiona wieńca. Złącza pionowe zaprojektowano jako betonowe dyblowe. Siły poziome przenoszone były przez zbrojenie zabetonowane w wieńcach poziomych. Przy szerokości spoin większych niż 10 cm w złączach umieszczano zbrojenie pionowe z prefabrykowanych siatek z dwoma lub trzema prętami pionowymi. Złącza pionowe ścian osłonowych trójwarstwowych stanowiły pętle wystające ze ścian, połączone klamrami i następnie zabetonowane. W wersji Wk-70 stosowano system wymuszonego montażu ścian osłonowych polegający na zawieszeniu ich za pomocą stalowych wieszaków montażowych na zrektyfikowanych ścianach poprzecznych nośnych. Przestrzeń w miejscach usytuowania wieszaków wypełniano betonem. W systemach lokalnych stosowano podobne rozwiązania. Płyty stropowe łączono zazwyczaj w wieńcach przez spawanie lub łączenie za pomocą klamer układanych w pętlach stalowych mocowanych do czołowych krawędzi płyt. Złącza pionowe wykonywano jako betonowe dyblowe lub betonowe dyblowe z dodatkowym zbrojeniem. Wszystkie systemy projektowano z uwzględnieniem stosowania sztywnych tarcz poziomych (stropowych) i pionowych. Ściany zewnętrzne warstwowe w budynkach wielkopłytowych Ścienne płyty warstwowe składają się z trzech wzajemnie połączonych warstw: zewnętrznej wykonanej z betonu zbrojonego, ocieplającej z wełny mineralnej lub styropianu, nośnej z betonu zbrojonego. Wełna mineralna i styropian są materiałami porowatymi, wymagają osłonięcia przed uszkodzeniami mechanicznymi i zawilgoceniem. W prefabrykowanych elementach ocieplenie osłania zewnętrzna płyta betonowa. Betonowa, zbrojona warstwa wewnętrzna, stanowiąca podstawowy element nośny ściany, zamocowana jest w konstrukcji nośnej budynku żelbetowymi lub stalowymi złączami. Warstwy pełniące funkcje ściany nośnej budynku (np. w ścianach szczytowych budynków o poprzecznym układzie konstrukcyjnym) mają grubość 140-150 mm. Z punktu widzenia trwałości warunki pracy tej warstwy można określić jako dobre. Nie podlega ona bezpośrednio oddziaływaniu czynników atmosferycznych. Od strony wewnętrznej stanowi ścianę mieszkania (stałe warunki eksploatacji, małe zawilgocenie), od strony zewnętrznej styka się z materiałem ocieplenia, który jest na ogół suchy. Warstwa termoizolacyjna miała zapewniać wymaganą izolacyjność cieplną ściany w okresie eksploatacji budynku. Do jej wykonania stosowano wełnę mineralną lub styropian. Do 1982 r. stosowano płyty styropianowe o grubości nominalnej 50-60 mm lub z wełny mineralnej o grubości 60 mm, a w latach późniejszych – płyty nieco większej grubości. W przeszłości, z powodu stosowania wełny mineralnej nieodpowiedniej jakości, następowało nadmierne zmniejszenie grubości tej warstwy w efekcie obniżała się izolacyjność ścian. Warstwę zewnętrzną stanowi betonowa płyta zbrojona o grubości 60 mm (w niektórych systemach 50 mm). Jej zadaniem jest osłona wewnętrznych warstw ściany, a szczególnie warstwy ocieplającej, przed czynnikami atmosferycznymi oraz przed uszkodzeniami mechanicznymi. Warstwy płyt łączono metalowymi łącznikami, które mają umożliwić w miarę swobodne odkształcanie pod wpływem temperatury i przenosić obciążenie płytą zewnętrzną. Jako łączniki stosowano wieszaki i szpilki: Wieszaki metalowe o kształcie pętli zbliżonej do trójkąta, z prętów stalowych o średnicy 8 mm (dopuszczalne 6, 9 i 12 mm), przechodzące przez wszystkie trzy warstwy płyty współpracują ze zbrojeniem płyt przez zakotwienie prętami poprzecznymi; połączenie zapewnione jest przez odpowiednie ukształtowanie wieszaków; liczba i rozmieszczenie wieszaków w płycie powinny gwarantować nośność wystarczającą do bezpiecznego przenoszenia ciężaru warstwy zewnętrznej na wewnętrzną warstwę nośną ściany, przy jednoczesnym zachowaniu swobody odkształceń. Szpilki wykonane z drutu stalowego o średnicy od 3 do 4,5 mm mają kształt wydłużonego „U”; usytuowane obwodowo w płycie i wokół otworów szpilki w liczbie od kilkunastu do kilkudziesięciu sztuk spełniają funkcję stabilizującą warstwę zewnętrzną płyty oraz przenoszą obciążenia od ssania wiatru. Z omówionych elementów najbardziej narażone na degradację są łączniki (wieszaki) warstw i one decydują o trwałości całej ściany. Te elementy są praktycznie niewymienialne i dlatego powinny być wykonane starannie, z trwałych materiałów. Produkowano wiele rodzajów wieszaków. Od roku 1982 asortyment obejmował pięć rodzajów wieszaków dostosowanych do ścian zewnętrznych o różnych grubościach warstw oraz przy zróżnicowanych technologiach produkcji: warstwą fakturową do dołu lub warstwą fakturową do góry. W czasie wprowadzania do realizacji systemów budownictwa wielkopłytowego materiał na wieszaki w płytach określano w projektach. Początkowo były to stale zwykłe lub stale uszlachetnione, a następnie stale nierdzewne. W okresach ich niedoboru jako rozwiązania zastępcze stosowano wieszaki ze stali zwykłych z powłokami cynkową i aluminiową (Aluzan). Bibliografia Rejestry katastrof budowlanych (RKB) w latach 1995-2014 prowadzone przez GUNB. L. Runkiewicz, Raport o zagrożeniach i katastrofach budowlanych w 2014 r. oraz w latach 1996-2014 (czynniki techniczne zagrożeń, awarii i katastrof budowlanych), praca badawcza NK-45/2015, ITB, Warszawa 2014. Praca zbiorowa, Systemy budownictwa mieszkaniowego i ogólnego, Arkady, Warszawa 1974. dr inż. Michał Wójtowicz Czytaj też: Wielka płyta – dostosowanie instalacji elektrycznych do współczesnych potrzeb i przepisów Odpowiednio przeprowadzony projekt mieszkania w bloku z wielkiej płyty może bardzo korzystnie wpłynąć na naszą codzienność. Da się tu wdrożyć sporo ciekawych rozwiązań nie tylko pod względem użytkowym, ale i estetycznym. Co zatem warto zrobić w tej sytuacji? Spis treści1 Pragmatyczny projekt mieszkania w bloku z wielkiej płyty2 Mieszkanie w bloku z wielkiej płyty – aranżacje kuchni3 Stylowa i modna aranżacja salonu w bloku z wielkiej płyty4 Pokój i salon w bloku z wielkiej płyty a funkcjonalność Sposoby na to, jak urządzić małą kuchnię w bloku Pragmatyczny projekt mieszkania w bloku z wielkiej płyty Na początku zastanówmy się nad praktycznymi rozwiązaniami, które zdecydowanie wpłyną na jakość naszego codziennego życia. Aranżacja mieszkania w wielkiej płycie może uwzględniać konieczność zredukowania dźwięków z zewnątrz. Cienkie ściany i uciążliwe sąsiedztwo potrafią dać się we znaki każdemu. Rozwiązaniem są maty wygłuszające na podłogę, a także na ściany i sufit. Co ważne, nie wpływają one na estetykę mieszkania. Ponadto dzięki nim mniej doskwierać nam będą dźwięki z ulicy i z sąsiedztwa, a i my sami będziemy dla innych cichszymi sąsiadami. Aranżacja mieszkania z wielkiej płyty powinna również uwzględniać balkon. Z pewnością przydadzą się na nim osłony, które zapewnią nam niezbędną prywatność. Warto też zadbać o pasujące meble balkonowe. Dobrze przeprowadzona aranżacja pokoju w bloku z wielkiej płyty uwzględniać będzie również to, na jaką stronę świata wychodzi w nim okno. Jeśli na północ, najlepiej pomalować ściany na barwy ciepłe. Promienie słońca padające od wschodu lub zachodu świetnie współgrać będą ze stonowanymi, chłodnymi ścianami, z kolei w pokojach od strony południowej – najlepiej nasłonecznionej – kwestia ta nie ma większego znaczenia. Mieszkanie w bloku z wielkiej płyty – aranżacje kuchni Skoro nie mamy do dyspozycji zbyt wiele wolnej przestrzeni, przeprowadzana przez nas aranżacja mieszkania w bloku z wielkiej płyty powinna uwzględniać również kuchnię. Mimo że to pomieszczenie nie służy nam do rozrywki ani wypoczynku, to jednak spędzamy w nim dużo czasu – na zmywaniu, gotowaniu i innych codziennych czynnościach. Przede wszystkim dobrze byłoby kuchnię powiększyć optycznie. Sprawdzą się tu jasne kolory ścian, mebli kuchennych i innych sprzętów. Gdy jednak mamy mieszkanie w wielkiej płycie, aranżacje uwzględniać powinny również faktyczną oszczędność przestrzeni. W kuchni przyda się nam w tym celu np. składany, opuszczany do ściany blat. Również zamiana typowych krzeseł na warianty z możliwością złożenia lub hokery może być bardzo przydatna. Jeśli to nadal mało lub szukamy innych rozwiązań, aranżacje mieszkań z wielkiej płyty mogą zakładać stosowanie wyspy kuchennej na kółkach. Pomocny bywa wreszcie sprzęt AGD w wariancie do zabudowy. Pragmatyzm nie jest tu jednak jedyną wartością. Warto pomyśleć też o estetyce. Spójrzmy na popularne w bieżącym sezonie trendy i modne rozwiązania np. kolorystyczne lub przynajmniej udekorujmy ściany i okna. Stylowa i modna aranżacja salonu w bloku z wielkiej płyty Salon jest bardzo ważnym miejscem. Służy nam do rozrywki, wypoczynku, a często również przyjmowania gości. Gdy zatem urządzamy mieszkanie w bloku z wielkiej płyty, aranżacje powinny uwzględnić również to pomieszczenie. Ciekawy jest na przykład styl skandynawski. Będzie on świetną opcją dla miłośników minimalizmu, pragmatyzmu i chłodnej, oszczędnej elegancji. Urządzony w tym duchu salon w bloku z wielkiej płyty kusić nas będzie swym bezpretensjonalnym, spokojnym pięknem. Inna opcja to np. styl industrialny. Znajdziemy w nim utrzymane w ciekawych kształtach stoły i krzesła. Popularnym wyposażeniem są tu też utrzymane w przemysłowej estetyce dodatki i sprzęty takie jak np. metalowe lampy sufitowe. Oczywiście, aranżacja salonu w bloku z wielkiej płyty niesie za sobą pewne ograniczenia. Pomieszczenie to jest jednak zwykle największe, mamy więc świetną okazję, by nadać mu sugestywny, zapadający w pamięć wygląd. Nie musimy zresztą trzymać się określonego stylu. Są one ciekawą inspiracją, jednak czasem dobrym pomysłem będzie wyjście poza schemat. Nieraz warto kupić to, co nam się po prostu podoba, pamiętając jednak o estetyce całości i miejscu, jakie dany sprzęt zajmować będzie w naszej aranżacji. Pokój i salon w bloku z wielkiej płyty a funkcjonalność Estetyka, choć oczywiście ważna, to jednak jeszcze nie wszystko. Przemyślana aranżacja mieszkania w bloku z wielkiej płyty uwzględniać powinna również praktyczność i funkcjonalność zastosowanych rozwiązań. Zacznijmy od łóżek do sypialni. Bez wygodnych mebli nie sposób dobrze wypocząć, ważny więc będzie oferowany przez nie komfort użytkowania. Dobrym pomysłem będzie również skorzystanie z rozkładanych kanap, sof czy narożników. Jeśli meble przeznaczone za dnia do siedzenia oferować będą również funkcję spania, łatwo oszczędzimy zarówno przestrzeń, jak i pieniądze. Aranżacje mieszkań w wielkiej płycie to również konieczność znalezienia miejsca na garderobę. Przydać się tu mogą szafy przesuwne w korytarzu lub pokoju, w wielu przypadkach dobrym pomysłem będą też różnego rodzaju łóżka z garderobą. Osoby często korzystające z komputera docenią również biurka narożne – meble te są pojemne, funkcjonalne, a w dodatku nie zajmują przestrzeni w centralnej części pomieszczenia. Gdy urządzamy salon w bloku z wielkiej płyty, aranżacje nie mogą też pominąć stołu i krzeseł. Warto rozważyć tu wariant z rozkładanym blatem, który zajmować będzie więcej miejsca tylko wtedy, gdy stanie się to nam potrzebne. W czasach słusznie minionych o produktach radzieckiego przemysłu motoryzacyjnego zwykło się mówić: „gniotsa nie łamiotsa”. To określenie jak ulał pasuje do bloków z wielkiej płyty, które w krajobrazie naszych miast pojawiły się 60 lat temu. I nic nie wskazuje na to, by choć jeden z nich miał się zawalić. Trzy lata temu Jacek Dębowski z Politechniki Krakowskiej opowiadał mi, że jedyny przypadek katastrofy odnotowano w latach 70. W czasie montażu zawalił się blok w Polkowicach. Był to jednak błąd wykonawcy. Specyfika tego typu konstrukcji jest bowiem taka, że, mimo marnego wykonawstwa i stosowania kiepskich materiałów, jest ona w stanie przetrwać czasem nawet wybuch gazu. Ba, ktoś napisał kiedyś na forum że bloki z wielkiej płyty są jak schrony. Mimo to co jakiś czas wraca temat bezpieczeństwa mieszkających w takich blokach ludzi. I słusznie, bo ci, którzy pamiętają czasy PRL, wiedzą, że budowało się wówczas byle jak. Istnieje więc prawdopodobieństwo, że blok zacznie się sypać, czyli np. urwie się balkon albo odpadnie płyta zewnętrzna, która potrafi ważyć pół tony. Problem w tym, że nikt nie wie, jak duże jest to zagrożenie i ilu budynków ono dotyczy. Prezes Krajowej Rady Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa Andrzej Dobrucki przekonał mnie kiedyś, że sprawa jest poważna, a świadczą o tym wyrywkowe badania Instytutu Techniki Budowlanej. Wykazały one, że np. 90% wieszaków, za pomocą których łączona jest płyta wewnętrzna z elewacyjną, wykonanych jest z niewłaściwej stali. W dodatku większość z nich było nieprawidłowo zakotwionych. Wygląda na to, że Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa postanowiło przerwać spekulacje, czy bloki z wielkiej płyty są bezpieczne, czy nie. Wiceminister infrastruktury i budownictwa Tomasz Żuchowski zapowiedział, że gruntowne badania przeprowadzi „Instytut Techniki Budowlanej we współpracy z Narodowym Centrum Badań i Rozwoju oraz z zachodnimi koncernami, które mają doświadczenie w tej kwestii”. Przyznam się jednak, że przyjąłem tę zapowiedź z mieszanymi uczuciami. Pan minister nie wyjaśnił bowiem rzeczy najważniejszej – czy takie badanie będzie przymusowe i kto je sfinansuje. Jeśli zapłacić miałyby wspólnoty i spółdzielnie mieszkaniowe, to nie spodziewałbym się entuzjazmu ze strony ich mieszkańców. Tym bardziej, że wiele bloków jest już ocieplonych i ma nowe elewacje. Jak znam życie, takie spółdzielnie i wspólnoty stwierdzą, że przecież wystarczą rutynowe kontrole, które co pewien czas muszą przeprowadzić. Jeśli w budynku zacznie się dziać coś złego, wtedy zamówią ekspertyzę. Chyba większy sens miałoby włączenie badań wielkiej płyty do programu termomodernizacyjnego i remontowego. Wyjaśnię, że zachętą do ocieplenia budynku jest specjalna premia z budżetu państwa. Obawiam się, że nie wszystkie spółdzielnie i wspólnoty, które pokrywają bloki styropianem lub wełną mineralną, sprawdzają, czy dodatkowe obciążenie nie przyczyni się kiedyś do katastrofy. Sensowne byłoby więc np. uzależnienie wypłaty premii od przedstawienia ekspertyzy stanu technicznego budynku. Z kolei premia remontowa, którą są objęte wyłącznie kamienice wybudowane przed 14 sierpnia 1961 r., powinna wspierać remonty także bloków z wielkiej płyty wybudowanych w latach późniejszych. Bo bloki te wytrzymają i grubo ponad 100 lat, jeśli się tylko o nie odpowiednio zadba i w miarę możliwości dostosuje do współczesnych standardów. Tym bardziej, że większość z 4 mln mieszkań z wielkiej płyty jest wciąż chodliwym towarem na rynku. I to nie tylko ze względu na cenę, która jest najczęściej niższa od mieszkań w nowo budowanych blokach. W centrach miast deweloperom trudno jest znaleźć dobre miejsce pod inwestycję, a osiedla z wielkiej płyty są na ogół dobrze położone i skomunikowane. Dla wielu nabywców od standardu mieszkania ważniejsza jest zaś jego lokalizacja. Inna rzecz, że standard i jakość wykonania wielu budowanych obecnie osiedli też pozostawiają wiele do życzenia. Marek Wielgo Gazeta Wyborcza

balkon w bloku z wielkiej płyty